Johns' Blog

Ik weet niet hoe ik dit moet schrijven. Ik ben geen schrijver. Ella dacht dat het bijhouden van een blog me zou helpen maar het helpt niet omdat me nooit iets overkomt. Maar vandaag wel. Er gebeurde iets. Ik liep in het park en liep Mike Stamford tegen het lijf. We waren een soort studievrienden. We gingen koffie drinken en ik vertelde dat ik wilde verhuizen. Hij zei dat hij iemand kende in een soortgelijke situatie. Dus we gingen naar Barts en hij stelde ons aan elkaar voor. Dat deed hij eigenlijk niet. Hij stelde ons niet voor. De man wist wie ik was. Op de één of andere manier wist hij alles over mij. Hij wist dat ik in Afghanistan heb gediend en hij wist dat ik gewond ben geraakt. Hij zei dat mijn wond psychosomatisch was dus hij had niet alles goed maar hij wist zelfs waarom ik daar was, terwijl Mike het hem niet had verteld. Ik googelde op zijn naam, toen ik in mijn flat was en ik vond een link: De wetenschap van het Deduceren. Het is maf. Ik denk dat hij misschien geschift is. Hij was in ieder geval arrogant en behoorlijk bot en ik denk inderdaad dat hij wel eens geschift zou kunnen zijn maar hij was ook aardig op een vreemde manier. Hij was charmant. Het was allemaal echt een beetje vreemd. Dus morgen gaan we naar een flat kijken. De mafkees en ik. Sherlock Holmes en ik.

We zijn zo druk geweest de laatste paar maanden dat ik nog geen tijd heb gehad om te schrijven over de meeste zaken die we gehad hebben. Maar dat heeft ons er niet van weerhouden om een internet fenomeen te worden. We hebben de kranten gehaald!

SHERLOCK VINDT DIT NIET GRAPPIG.

Niemand is ooit zo gelukkig geweest als ik was toen Henry Knight bij ons aanklopte. Sherlock was verveeld. En geloof me, je wil niet bij hem in de buurt zijn als hij zich verveelt. Hij is hyperactief, grof, arrogant en een echte rotzak.

Ja ik weet het, dat is Sherlock ten voeten uit.

Henry, een normaal uitziende kerel ergens achterin de 20, was duidelijk doodsbang toen hij aankwam bij Baker Street. Hij vertelde ons over hoe, twintig jaar eerder, zijn vader was overleden. Hij vertelde ons hoe zijn vader was verscheurd door de duivel.

Ze wandelden op de Dartmoorse heide toen ze werden aangevallen. Een soort van monster - groot, zwart met rood gloeiende ogen - had zijn vader voor zijn ogen gedood. Blijkbaar was het gebeurd in de buurt van de legerbasis Baskerville. Sherlock bedacht dat er de vorige avond iets moest zijn gebeurd waardoor Henry plotseling om hulp kwam vragen die ochtend. Henry zei dat zijn therapeut, dokter Louise Mortimer, had voorgesteld om terug te gaan naar de plaats van de aanslag zodat hij het verleden achter zich zou kunnen laten. Henry had dit gedaan en tot zijn schrik had hij een aantal voetafdrukken ontdekt. Voetafdrukken die leken te zijn gemaakt door, wat hij noemde, een 'gigantische hound'. Er waren geruchten dat Baskerville experimenteerde met dierproeven sinds de Tweede Wereldoorlog. Dus nam Sherlock de zaak van Henry aan en daar gingen we, op naar de donkere, mistige heide.

Onze eerste stop was de lokale pub. Daar vonden we een man die gids was en rondleidingen gaf op de heide. Hij beweerde dat hij een man kende van de Speciale Veiligheidsdienst die ooit had gezegd dat hij reusachtige dieren bij een onderzoekscentrum van de overheid had gezien - ratten zo groot als honden en honden zo groot als paarden . Het was niet precies onweerlegbaar bewijs, maar alle tekenen leek te wijzen op de Baskerville basis. Sherlock had een speciale ID geregeld, zodat we in staat waren om onszelf naar binnen te bluffen. Nogmaals, als gevolg van de Wet op het Staatsgeheim kan ik niet te veel vertellen over wat ik daar zag maar we ontmoetten Doctor Jacqui Stapleton en de hinderlijk-vrolijke Dokter Bob Frankland en kregen kort uitgelegd waar zij zich mee bezig hielden. Sherlock besefte dat Stapleton de moeder was van een klein meisje die onlangs aan hem had geschreven.

We bezochten Henry thuis, waar hij ons vertelde dat hij zich nog iets anders herinnerde over de nacht waarop zijn vader was omgekomen - twee woorden: Vrijheid en In. Toen kondigde Sherlock  zijn volgende zet aan - we zouden Henry die nacht naar de heide meenemen en kijken of hem iets anders  opviel. Ik weet niet zeker wie zich hier meer zorgen over maakte, Henry of ik.

Blijkt dat we allebei terecht bezorgd waren. Die nacht hoorde ik de hond. Nou, ik hoorde iets. De plek was zo somber en verlaten, maar ik was er zeker van dat het niet mijn gedachten niet mij op de loop gingen. Maar het werd nog erger - Sherlock en Henry zagen het beest. Sherlock ontkende in eerste instantie, maar terug in de kroeg gaf hij eindelijk toe dat hij het had gezien. Ik heb hem nog nooit zo geschokt, zo bang gezien. Hij was eigenlijk doodsbang. We namen afscheid en ik ging Louise Mortimer, Henry's therapeut, interviewen. Ze begon openlijk te vertellen tot Dokter Frankland aankwam om ons te onderbreken. Het ging niet zo goed.

De volgende ochtend ontmoette ik Sherlock en we bespraken de vorige avond. Hij gaf toe dat het ergste wat hij voelde naast de angst, de twijfel was. Hij had nooit eerder getwijfeld en hij kon gewoon niet begrijpen hoe hij had kunnen zien wat hij had gezien. Gelukkig had ik al een aanwijzing gevonden. Een ontvangstbewijs voor vlees bij het vegetarische hotel en restaurant waar we logeerden. Toen we hem ermee confronteerden, gaven de eigenaren toe dat ze een hond had gekocht om extra geld in het laatje te brengen vanwege de groeiende toeristische sector, maar dat ze hem een tijdje geleden hebben laten afmaken. Het was zeker niet het beest geweest dat Sherlock de vorige nacht had gezien.

En daarom was het ook zeker niet wat ik stond op het punt om te gaan zien.

We keerden terug naar de basis om met Doctor Stapleton te praten. Voordat we haar ontmoetten, stuurde Sherlock me er echter op uit om te zoeken naar tekenen van het 'monster', dus ik begon in het belangrijkste lab. En daar werd ik in opgesloten terwijl ik voelde dat het beest er was. Ik kon het horen ... En toen zag ik het ... Ik heb een paar angstaanjagende ervaringen gehad in mijn leven, maar dat was één van de ergste. Iets dat zo ongelooflijk en niet meer te stoppen leek ... Die ogen ... 

Toen Sherlock me had bevrijd, bleek dat hij me had gedrogeerd. Ik zag de hond omdat ik die had verwacht te zien. Als arts heb ik uiteraard de effecten van een aantal verschillende drugs gezien, maar dit ... Ik had niet alleen gezien dat de hond er was. Ik had het gehoord. Ik voelde hem steeds dichterbij komen. Ik voelde de angst van binnen ...

We ontmoetten Stapleton opnieuw in haar lab waar Sherlock wat suiker onderzocht uit het huis van Henry. Hij had opgemerkt dat zowel hij en Henry suiker namen in hun koffie, wat zou verklaren waarom zij de hond die vorige avond hadden gezien en ik niet. Hij legde ook uit waarom Sherlock me die ochtend koffie had gegeven met suiker erin. Hij had me gebruikt als een experiment. Op een dag zal ik hem hiervoor iets aandoen.

Er was één ding dat Sherlock vanaf het begin dwars zat en dat was Henry's gebruik van het woord 'hound'. Het was een vreemd woord, ouderwets.  Hij vroeg zich af of het een ander stuk van zijn geheugen was dat opspeelde en of het eigenlijk een afkorting was die hij had gezien. Met behulp van computers van de legerbasis slaagden we erin om het bestaan van een oud, wetenschappelijk project, inderdaad bekend als H.O.U.N.D. te ontdekken. Het project was bedoeld om een wapen te ontwikkelen dat angst in de vijand zou kunnen ontwikkelen. Het was gestopt toen ze merkten dat langdurige blootstelling had veroorzaakt dat mensen hun verstand begonnen te verliezen. En waar was het project ontwikkeld? Liberty, Indiana. Liberty. In. Henry begon zich dingen te herinneren!

Vervolgens belde zijn therapeut, Louise. Henry had zijn verstand verloren. Hij had een pistool op haar gericht en was daarna gevlucht. Ze was in orde, maar ze was bang voor wat hij zichzelf zou aandoen. We keerden terug naar de heide, naar de plek waar Henry's vader was gedood en daar was hij. Hij was van plan zichzelf te doden. Zijn geest kon gewoon niet omgaan met alle tegenstrijdige informatie - wat hij zich herinnerde, wat hij dacht dat hij zich herinnerde, alles. Sherlock wist dat zijn herinneringen begonnen terug te komen die lieten blijken dat het eigenlijk een man was die zijn vader had gedood en niet een monster. Omdat hij dit als een kind had meegemaakt, had hij geprobeerd om het wat meer verklaarbaar te maken. De krankzinnige man en de afkorting die de moordenaar van zijn vader had gedragen op een shirt - hij had de hond uit de verschillende beelden die hij had gezien gecreëerd. H.O.U.N.D.

Maar toen zagen we de hond weer. Hij kwam op ons af. Ik wist dat het niet echt was, dat ik alleen maar dingen dacht te zien, maar hij was er ... Hij kwam achter ons aan ...

En de veroorzaker van dit alles ook. Doctor Frankland. Hij droeg een gasmasker en Sherlock wist direct wat hij moest weten - het gif, het wapen dat H.O.U.N.D. had gecreëerd was geen suiker geweest. Het zat in de mist! We zaten in een chemisch mijnenveld. Zodra de hond op ons af sprong om aan te vallen, schoten we en we zagen dat het gewoon een hond was. En toen deed Sherlock één van de meest menselijke dingen die ik hem denk ik ooit heb zien doen - hij liet Henry kijken naar het lichaam van de hond. Hij hoefde het niet te doen, hij had de zaak opgelost, maar het was alsof hij wist dat het echt belangrijk was om Henry te tonen wat echt was en wat niet. Misschien hadden de angst en twijfel die had hij gevoeld en zijn ervaringen met Irene Adler hem wat menselijker gemaakt?

Natuurlijk, begon hij meteen enthousiast aan Henry te vertellen over wat een fantastische zaak het was geweest en ik besefte dat hij niet zo veel was veranderd.

En later, besefte ik iets anders. Sherlock had op het eerste gezicht gedacht dat het gif de suiker was. Hij was ervan overtuigd geweest. Sherlock had een fout gemaakt.

Hij is uiteindelijk ook maar een mens.